KALENDARIUM WYDARZEŃ W DĄBRÓWNIE
1326 Lokacji miasta na prawie chełmińskim dokonuje komtur dzierzgoński Luter z Brunszwiku. Dąbrówno otrzymało sześćdziesiąt włók ziemi, prawo do użytkowania dalszych dwunastu i dwunastu włók lasu oraz prawo do połowu ryb na własne potrzeby w obu jeziorach, w zamian za coroczną opłatę w wysokości 31 grzywien wnoszoną na rzecz urzędującego tu od 1325 roku wójta krzyżackiego. Na mocy tego przywileju miejski młyn zobowiązany był do dostarczania zakonowi 400 korców słodu i 200 korców zboża. Wójt krzyżacki w Dąbrównie podlegał początkowo komturowi dzierzgońskiemu, a od 1341 roku ostródzkiemu.
1359 Wielki mistrz zakonu Winrich von Kniprode nadaje w Dąbrównie prawa miejskie Olsztynkowi.
1405 Po Janie Chrzcicielu (po 24 czerwca) miasto spłonęło niemal doszczętnie w wielkim pożarze. Komtur ostródzki wsparł odbudowę pożyczką w wysokości 60 marek.
1410 Wieczorem 13 lipca wojska Jagiełły zdobyły i złupiły Dąbrówno. Straty miasta były bardzo poważne. Spłonął ratusz i kościół. Jeszcze w rok później proboszcz dąbrówieński musiał pożyczać ornat i kielich z kaplicy zamkowej w Ostródzie.
1414 W tzw. „wojnie głodowej“ miasto zostaje zdobyte przez wojska polsko-litewskie.
1420 Aresztowany został dąbrówieński proboszcz Daniel, oskarżony o szerzenie nauk Jana Husa. Wywołuje to oburzenie biskupa pomezańskiego. Rzuca on klątwę na wszystkich (z wielkim mistrzem włącznie!), którzy śmieli pozbawić wolności podległego mu duchownego. Proboszcz zostaje uwolniony, a zarzuty uznane za bezpodstawne.
1444 Dąbrówno przystępuje do Związku Pruskiego. Przywódcą oporu przeciw zakonowi jest Jan Bażyński, właściciel m.in. Leszcza.
1450 20 sierpnia. Nowy wielki mistrz, Ludwig von Erlichshausen przyjmuje w Dąbrównie hołd „od rycerzy i poddanych, małych i wielkich całej ziemi ostródzkiej”.
1454-1466 Na początku wojny trzynastoletniej Dąbrówno wielokrotnie przechodziło z rąk do rąk. Ostatecznie opanowały je wojska zaciężne Georga von Schelendorfa ustanawiając tu krzyżackie panowanie do 1520 roku.
1475 Wielki mistrz Heinrich von Richtenberg dał miasto Ilgenburg (Dąbrówno) wraz z młynem i kilka okolicznych wsi w zastaw dawnemu najemnikowi zakonnemu Jorgowi von Löben za służbę, żołd i poniesione szkody, które oceniono na kwotę 1860 węgierskich i 180 reńskich guldenów.
1488 Za zgodą wielkiego mistrza Marcina Truchsessa, Löben odstępuje dobra dąbrówieńskie pomorskiemu magnatowi, Mikołajowi Wilko, który niebawem otrzyma miasto w dożywotnie lenno. Po śmierci Mikołaja (ok. 1503) Dąbrówno wróci pod bezpośrednią zwierzchność zakonu.
1515 Spis gotowości wojskowej mieszczan wykazał 62 obywateli obowiązanych do obrony grodu. Z wyjątkiem burmistrza Mikołaja (Niklasa) Jeske, który „na popis“ stawił się w kolczudze, pancerzu, hełmie, z tarczą, kuszą, nożem i włócznią, uzbrojenie ich było bardzo słabe. Do obrony miasta gotowych było m.in. 5 krawców, 4 kowali, 3 szewców, 2 bednarzy, 3 kuśnierzy, 3 rybaków oraz rękawicznik, garncarz, kołodziej, łaziebny i młynarz.
1520 Dąbrówno bez stawiania oporu poddało się wojskom polskim hetmana Mikołaja Firleja i pozostanie w rękach Polaków aż do pokoju w Krakowie w 1525 roku. Na mocy tego traktatu miasto z okolicami pozostało w obrębie Prus Książęcych. W dokumencie pokojowym zapisano, że Jego Królewska Mość winien przebaczyć fakt tchórzostwa mieszkańcom Nowego Miasta (którzy poddali się bez walki wielkiemu mistrzowi), a margrabia Albrecht mieszkańcom Dąbrówna i Olsztynka.
1526 Miasto zostaje siedzibą starostwa. Pierwszym starostą został Hans von Gablentz, ostatni wójt krzyżacki Działdowa. Otrzymał on od księcia Albrechta Dąbrówno w dożywotnie lenno, w zamian zobowiązał się do służby zbrojnej w dobre trzy konie.
1534 Książę Albrecht odnawia i rozszerza przywileje miejskie, których akta zaginęły podczas pożarów grodu w poprzednim stuleciu. Dokument ten zatwierdził później w Toruniu król polski jako zwierzchnik pana lennego.
1538 Wielki pożar miasta.
1540 Dąbrówno liczy 460 mieszkańców.
1544 Książę Albrecht zapisuje starostwo dąbrówieńskie (wraz z miastem) wielkiemu marszałkowi Fryderykowi von Oelsnitz (Oleśnickiemu), staroście Olsztynka, na prawie dziedziczenia w linii prostej, z uwzględnieniem trzech jego braci: Kacpra, Kontza i Osmana. W zamian za starostwo dąbrówieńskie Oelsnitz oddał księciu rozległe posiadłości w starostwie pasłęckim. Od tej pory Dąbrówno stawało się miastem, które nie podlegało już zwierzchności książęcej; między tym ostatnim a miastem stała osoba pana dziedzicznego. Na niego przelana została jurysdykcja w sprawach cywilnych i karnych, aż do kary śmierci włącznie (Gerichtsbarkeit an Hals und Hand). Jemu mieszkańcy świadczyli daniny i ciężary, jemu winni byli posłuszeństwo, na jego ręce składali przysięgę lenną (Lehnseid).
1549 Biskup Paul Speratus podczas uroczystości w katedrze w Kwidzynie przyjął braci czeskich do swojego biskupstwa i zezwolił im na osiedlenie się w wyznaczonych dla nich miastach m.in. w Dąbrównie. Bracia, którzy prawdopodobnie prowadzili tu szkołę, wznieśli w mieście swój kościół. Budynek ten został rozebrany dopiero w 1729 roku. W 1551 roku zmarł w Dąbrównie ich biskup Mach Sionski. Działał tu także pisarz i teolog Maciej Cervenka, późniejszy biskup Jednoty na Morawach.
1572 Kwiryn, syn Fryderyka von Oelsnitz, sprzedaje za zgodą księcia Albrechta Fryderyka starostwo dąbrówieńskie Feliksowi Finckowi, staroście działdowskiemu. Cena zakupu wyniosła 29 000 grzywien pruskich, licząc grzywnę po 20 groszy. Rodzina Finck (od 1710 Finck von Finckenstein) panowała w Dąbrównie aż do 1831 roku.
1578 Połowa miasta spłonęła z powodu niedopilnowania ognia.
1601 Finckowie polecili odbudować kościół, który po zniszczeniach 1410 roku załatano drewnem. Przy wykorzystaniu pierwotnych murów budowli wzniesiono obiekt orientowany, jednonawowy, bez wieży i wydzielonego prezbiterium, który zamknięto od wschodu wielobocznie z zewnętrznymi przyporami. Od strony południowej dobudowano zakrystię ze sklepieniem krzyżowo-żebrowym.
1628 W wojnie szwedzko-polskiej (1626-1629) wojska polskie zajmują Dąbrówno i rabują chłopom bydło i konie. Wcześniej w mieście stacjonowali Szwedzi.
1629 Epidemia dżumy. Z testamentu spisanego w 1662 roku przez Alberta Fincka wiadomo, że w tym roku z powodu zarazy z jego rodziny prawie wszyscy płci męskiej zmarli.
1643 Miasto kupuje za cenę 3000 zł polskich od Jakuba Fincka z Samina 10 włók lasu w dobrach Miejska Wola.
1646 W czasie podróży z Gdańska do Warszawy zatrzymała się na nocleg Maria Ludwiga Gonzaga de Nevers, 34-letnia księżniczka, córka Karola I, księcia mantuańskiego i Katarzyny Lotaryńskiej, przyszła królowa Polski (żona Władysława IV, a po jego śmierci Jana Kazimierza).
1655/1656 W mieście stacjonują wojska szwedzkie.
1656 Dąbrówno zostaje zniszczone najprawdopodobniej przez oddziały polskie pułkownika Gabriela Wojniłłowicza, wielu mieszkańców miasta ginie. Tradycja przypisywała te wydarzenia Tatarom walczącym w służbie króla polskiego. Opowiadano — jak pisał Pisanski - że Tatarzy zastając jego mieszkańców w kościele od razu ich wymordowali, tak, że jeszcze długo można było oglądać zbryzgane krwią ściany kościoła.
1663 Wielki Elektor zatwierdził w Królewcu przywilej lokacyjny wystawiony miastu przez księcia Albrechta w 1534 roku. Fryderyk Wilhelm zezwala miastu na dwa dodatkowe jarmarki, jeden w niedzielę Wielkiego Postu, drugi w niedzielę przed świętym Mateuszem, czyli przed 21 września. Łącznie Dąbrówno miało od tej pory prawo do 4 jarmarków, prawo do dwóch (na św. Jana i św. Andrzeja) miasto posiadało od początku.
1675 Spalenie z wyroku sądu dwóch mieszczek: Głuchny i Ruszkówny. Pierwsza z nich pomówiona o czary i wzięta na tortury, nie tylko przyznała się do konszachtów z diabłem, ale wskazała swą pomocnicę.
1693-1696 Ernest Finck, zwany „bogatym owczarzem”, dobudowuje do siedziby starościńskiej skrzydła wschodnie i południowe, tak, że budynek zaczyna przypominać pałac.
1697 Finckowie dobudowują do kościoła swoją lożę oraz kaplicę ze sklepieniem kolebkowym. Prowadzi do niej oddzielne, zewnętrzne wejście zwieńczone kamiennym portalem.
1705 Uruchomione zostaje stałe połączenie dyliżansu pocztowego na trasie Dąbrówno-Nidzica.
1709 W Dąbrównie i Elgnowie zmarło na dżumę 79 osób.
1710 Rodzina Fincków, właścicieli m.in. Dąbrówna, zostaje podniesiona do godności hrabiów Rzeszy przez cesarza Józefa I.
1721 Friedrich Reinhold Finck von Finckenstein gości króla Fryderyka Wilhelma I. Kronikarz zapisał, że władca kazał nalać dwudziestoletniego przedniego miodu pitnego zamiast najlepszego węgierskiego wina i ledwie dał się przekonać, że ten jest rodzimym samodzielnie robionym napojem otrzeźwiającym.
1724 Przebudowa kościoła — dobudowano nawy boczne, w których założono empory.
1726 Rzeźbiarz Joachim Kapicki buduje w kościele za 200 florenów ołtarz i ambonę.
1737 Dąbrówno liczy 830 mieszkańców.
1745 Żyd Mojżesz Jakubowicz po przyjętej nauce został ochrzczony według obrządku chrześcijańskiego. Jako świadek wymieniony został Chrystian Fryderyk Sokołowski.
1758 Okupacja Prus Wschodnich przez Rosjan. W Dąbrównie zimuje pułk dragonów z Tobolska. Miasto zostaje zmuszone do złożenia przysięgi wierności carycy Elżbiecie.
1779 Po bawarskiej wojnie sukcesyjnej, w której brały udział także pruskie regimenty, stacjonował w Dąbrównie regiment huzarów von Usedoma.
1787 (przed) Zostaje utworzona gmina żydowska. Żydzi osiedlili się w południowej części miasta, na terenie dawnego Polskiego Przedmieścia. Na pochówki wyznaczono im grunt we wschodniej części cmentarza miejskiego, za dawną Bramą Polską, przy drodze do Działdowa. Teren ten zwany był przez okolicznych mieszkańców Górą Jerozolimską. Na podstawie przywileju wystawionego w Królewcu 24 grudnia na cmentarzu żydowskim w Dąbrównie chowano także mieszkańców Lubawy, Lidzbarka i Nidzicy, a strażnik żydowski miał wpłacać do kasy miasta corocznie 1 talara wieczystej dzierżawy.
1791 Spis wykazał 821 mieszkańców miasta, w tym mężczyzn 379 i 442 kobiety. Wśród mężczyzn wdowców było 10, żonatych 151, czeladników 34, uczniów 25 i tyluż służących. Wśród kobiet wdów 34, zamężnych 151, córek 177, służących za życie i pensję 56, a 24 za życie i ubranie.
1792 W mieście miało swoje warsztaty m.in. 36 szewców, 13 sukienników, 6 krawców, 5 kuśnierzy, 5 garncarzy, 4 garbarzy, 4 piekarzy i 3 stolarzy.
1807 M.in. do Dąbrówna wkroczyły wojska francuskie marszałka Neya, który na resztę zimy zorganizował w okolicy kwatery dla 6 000 żołnierzy.
1812 Zaprowiantowanie francuskich oddziałów, które zbierały się w Ostródzie i okolicach przed kampanią rosyjską powierzono dziewięciu okręgom kwatermistrzostwa Wielkiej Armii. Jeden z nich miał siedzibę w Dąbrównie.
1813 Ze śmiercią Ludwika Konrada wymarła dąbrówieńska linia Finckensteinów. Poważnie zadłużone dobra odziedziczyli jego bratankowie, ale nie byli w stanie ich utrzymać.
1818 Rozebrano bramę miejską w południowo-zachodnim odcinku murów, zwaną Polską, przy drodze do Działdowa. Bramę Niemiecką, przy drodze do Ostródy (na wysokości budynku Poczty), rozebrano w roku 1876.
1825 W pierwszej połowie XIX wieku Dąbrówno było najbardziej „polskim” wśród miast mazurskich. W 1825 roku mieszkało tu 740 Polaków i 431 Niemców, w 1837 — 465 Polaków i 658 Niemców, a w 1910 roku — 593 Polaków i 1039 Niemców.
1830 Zgodnie z „Wykazem relacji uposażenia i obszaru działalności wszystkich zarządów poczt” liczba wysyłanych z Dąbrówna tygodniowo dyliżansów pocztowych wynosiła cztery, kariolek dwie.
1831 Wszystkie dobra Finckensteinów w Dąbrównie zostają zlicytowane i sprzedane. Kończy się epoka dąbrówieńskiego starostwa dziedzicznego.
1845 Szkoła miejska ma trzy klasy. W najniższej uczono tylko po polsku.
1847–1883 Przez 36 lat Friedrich Eduard Triebensee jest proboszczem w Dąbrównie. W1872 roku nadano mu tytuł Honorowego Obywatela Miasta.
1848 W mieście na 1274 mieszkańców jest 22 Żydów w roku 1872 będzie ich 125, w 1937 na 1498 mieszkańców już tylko 13 wyznawców Judaizmu.
1852 W Dąbrównie i okolicach na cholerę umierają 124 osoby.
1852 Powstaje „Stowarzyszenie Śpiewacze” (Liedertafel), najstarsze dąbrówieńskie towarzystwo.
1858 W pożarze miasta spłonęła część wschodniej pierzei rynku aż do obecnej ulicy Mazurskiej, w trzy lata później zaś fragment rynku w części południowo-zachodniej. Największe spustoszenia poczynił „czerwony kur” w 1862 roku. Zniszczył on wówczas całą południową część miasta od Wielkiej do Małej Dąbrowy. Kataklizm był tak wielki, że ludzie pozbawieni dachu nad głową zmuszeni byli zamieszkać w ziemiankach. W czasie tego pożaru spłonęło również całkowicie, istniejące prawdopodobnie od końca XVI wieku, a położone od strony Działdowa, Polskie Przedmieście.
1861 Dąbrówno otrzymało połączenie drogą bitą z Ostródą.
1862 Katolicy w Dąbrównie otrzymali stałą opiekę duszpasterską.
1863 Poświęcono i wmurowano kamień węgielny pod budowę kościoła katolickiego. Parafia została erygowana 28 października tego roku. Podczas budowy świątyni nabożeństwa odprawiano w szkole.
1865 Biskup chełmiński Jan Nepomucen Marwicz dokonał konsekracji kościoła katolickiego. Pierwszym proboszczem został Abdon Stengert.
1873 W mieście i okolicach wybucha epidemia cholery, która pochłania 154 ofiary.
1873 Otwarto stację telegraficzną.
1876 Nastąpiła komasacja zarządu poczty i telegrafu oraz przekształcenie ekspedycji pocztowej w Dąbrównie w urząd pocztowy III klasy.
1885 Dąbrówno ma 1872 obywateli — największą liczbę mieszkańców w dziejach.
1892–1900 Proboszczem katolickim w Dąbrównie jest Antoni Wolszlegier, dr teologii, wybitny działacz społeczny, współzałożyciel „Gazety Ludowej” w Ełku, pierwszy polski poseł (1893-1898) do parlamentu Rzeszy z terenów Warmii i Mazur.
W ostatnich latach XIX wieku na polskim przedmieściu w pobliżu synagogi wybudowano elegancki hotel Germania.
1898 Otwarto telefoniczną rozmównicę publiczną.
1899 Oddany został do użytku budynek szpitala. Na jego utrzymanie subwencje przekazywały: Niemiecka Fundacja Szpitalna Zakonu Joannitów, rodzina Rose z Dylewa i władze powiatu. Szpital zamknięto w 1923 roku, ponieważ niewielka liczba zrealizowanych pokwitowań czyniła niemożliwym jego dalsze istnienie. Obiekt służył najpierw jako dom starców, znalazły się tu także przejściowo urzędy miejskie. Po 1925 roku budynek przeznaczono na potrzeby szkoły.
1900 Uruchomiono miejską (ręczną) centralę telefoniczną. W 1910 roku miała ona 36 abonentów.
1903 Otwarto rzeźnię miejską. W 1910 roku ubito w niej 4 osły, 15 byków, 120 krów i wołów, 252 cielaki, 1070 świń, 140 owiec i 13 kóz.
1909 Chodniki wyłożone zostają płytkami.
1910 Dąbrówno otrzymuje połączenie kolejowe na linii Samborowo - Turza Wielka. Jako pierwszy wjechał na peron pociąg z Ostródy. Tego dnia opuścił miasto ostatni dyliżans pocztowy. W związku z budową stacji miasto zyskało wieżę ciśnień.
1911 Ulice miasta zyskują oświetlenie gazowe.
1912 Zaczyna działać straż pożarna. Obok remizy wybudowano drewnianą wieżę o wysokości 10 metrów, którą wykorzystywano podczas regularnych ćwiczeń.
1913 W szkole żydowskiej (chederze) prowadzonej przez Willie Jastrowa znajdowało się 11 dzieci.
1914 Z zestawienia generalnego intendenta Schöttlera po wizytacji południowej części ówczesnego dekanatu ostródzkiego wynikało, że w parafii (ewangelickiej) Dąbrówno – Leszcz (proboszcz Günther) było 2 825 wiernych, w tym 1 200 Mazurów.
Zawiązane zostaje Bractwo Kurkowe (Schützengilde). Co roku, w drugi dzień Zielonych Świątek, na strzelnicy za młynem zamkowym organizowano zawody mające na celu wybór Kurkowego Króla i jego dwóch rycerzy. Ich honorem było zorganizowanie tego dnia uroczystej uczty.
W bitwie zwanej później tannenberską miasto znalazło się w bezpośrednim sąsiedztwie walk. Generał Ludendorff zanotował wówczas: Staliśmy (z dowodzącym bitwą Hindenburgiem) w miejscu na południe od Dąbrówna i mogliśmy obserwować tę bitwę z daleka. Walka koło Uzdowa wydawała się być nierozstrzygnięta. Wkońcu sami mogliśmy rozpoznać, jak huk pocisków przesunął się w kierunkach wschodnim i południowym. Przełamanie linii obronnej powiodło się, Rosjanie nie wytrzymali uderzenia. Cofali się w kierunku Działdowa (...) W samym Dąbrównie pochowanych zostało sześciu uczestników tej bitwy, czterech na cmentarzu ewangelickim (w tym Rosjanin) i dwóch na katolickim.
1918–1933 Funkcję burmistrza pełni przez 15 lat Erich Schober, wcześniej sekretarz miasta w Iławie. Z urzędu usuną go hitlerowcy. Schober mógł z dumą pisać o swoich dąbrówieńskich latach: Każdy mieszkaniec, czy chce, czy nie, musi przyznać, że chciałem i zrobiłem dla mojego miasta wszystko co najlepsze.
1918 W związku z brakiem bilonu na zlecenie magistratu wybito w Metallwarenfabrik Gebr. Kugel & Fink w Lüdenscheid 22 480 monet o nominale 5 fenigów, 21 469 monet o nominale 10 fenigów i 4 296 monet o nominale 50 fenigów. Wszystkie zostały wykonane z galwanizowanego żelaza z gładką krawędzią. W kwietniu 1919 roku wypuszczono następną edycję — w tej pieniądze o nominale 50 fenigów otrzymały żłobkowane ranty. Wezwanie do zrealizowania monet w terminie 3 miesięcy wydał magistrat 30 stycznia 1922 roku.
1918 Powołano do życia Towarzystwo Upiększania Miasta (Verschönerungsverein).
1919 Miasto nabyło za 30 000 marek ogród zamkowy i przekształciło go w piękny park publiczny. Ulepszano go każdego roku sadząc nowe rośliny, opiekował się nim ogrodnik, więc park stał się znowu miejscem, gdzie tuziemcy i obcy mogli odpocząć.
1920 Wyniki plebiscytu w sprawie dalszej przynależności części ziem Prus Wschodnich były niekorzystne dla Polski. W powiecie ostródzkim na Niemcy oddało głosy 46 377 osób, czyli 97,8% głosujących. W samym Dąbrównie 1203 głosy padły za Niemcami, 49 głosów za Polską. W wyniku oddania w polskie władanie bez plebiscytu Działdowszczyzny Dąbrówno znalazło się blisko granicy — na południu przebiegała ona w odległości ośmiu, na południowym wschodzie zaś tylko jednego kilometra.
Magistrat Dąbrówna wyemitował papierowe pieniądze zastępcze o nominałach 10, 25 i 50 fenigów, z datą 1 października 1920 i podpisem burmistrza Schobera. Wydrukowano je w firmie Druckerei Flemming — Wiskott AG w Głogowie. Nakład każdego nominału wynosił 30 000 sztuk.
Założony został Związek Sportowy (Sportvereins). Wspólnym wysiłkiem miasta i członków Związku urządzono w pobliżu dworca boisko sportowe. Grano tu w piłkę i ćwiczono lekkoatletykę. Wiele młodych zdobyło państwowe odznaki sportowe (...) i jeśli z ich szeregów nie wyszedł żaden zdobywca rekordu świata czy zwycięzca olimpijski, to działalność (Związku) znacznie podniosła sprawność fizyczną młodzieży miasteczka, a jego imprezy wzbudzały zawsze ożywiony udział wszystkich mieszkańców.
Związek Strzelecki (Kleinkaliber-Schützenverein) urządził swoją strzelnicę obok boiska. Dewiza strzelców brzmiała: Pewne oko, pewna ręka i serce dla ojczyzny (Sicheres Auge, sichere Hand und ein Herz fürs Vaterland).
W mieście poza sądem, pocztą i urzędem celnym były 2 banki, 2 hotele, apteka, 2 drogerie, 2 kuźnie, 5 sklepów tekstylnych, 7 z artykułami kolonialnymi (z karczmami), 2 z artykułami papierniczymi, 2 firmy handlujące zbożem, sklep z artykułami budowlanymi. Działalność prowadzili m. in.: adwokat, 2 lekarzy, 2 dentystów, weterynarz, 4 piekarzy, 5 rzeźników, 2 fryzjerów, 2 siodlarzy, 3 krawców, 3 szewców, 3 stolarzy i ślusarz.
1922 Marszałek Hindenburg, który corocznie odwiedzał pole bitwy pod Tannenbergiem, zrobił wycieczkę do Dąbrówna, gdzie został powitany przez burmistrza Schobera i gorąco przyjęty przez mieszkańców.
1923 Miasto otrzymało oświetlenie elektryczne.
1925 Miasto wraz ze stacją kolejową, Jabłonowem, Jakubowem, Kalbornią, Krajewem, tartakami i młynem zamkowym obejmowało obszar 1329 ha, posiadało 164 budynki mieszkalne i 376 gospodarczych.
1926 Niezwykle uroczyście obchodzono sześćsetną rocznicę otrzymania praw miejskich.
1928 „Gazeta Mazurska” z Działdowa donosiła, że niebawem rozpoczną się roboty nad budową toru kolejowego z Nidborka (Nidzicy) do Dąbrówna. Prace te nigdy się jednak nie rozpoczęły.
1929 Zostaje założona komórka NSDAP. Na początku 1930 roku SA i NSDAP liczyły prawie 30 członków.
1930 Dzięki dotacjom z Funduszu Treudank rozpoczęto budowę sieci wodociągowej i kanalizacji. Tak zabrano mieszkańcom miasta najcięższą troskę: gdyż w małym miasteczku rok po roku występowało więcej niż tuzin przypadków tyfusu. . Powstaje Stowarzyszenie Rzemieślników. Jego pierwszym przewodniczącym był mistrz szewski Hermann Dutz.
1933 Dąbrówno było pierwszym miastem Prus Wschodnich, które wręczyło Adolfowi Hitlerowi dyplom Honorowego Obywatela Miasta (Ehrenbürgerbrief).
1938 Oddano do użytku nowy budynek sądu. Dzisiaj w jego miejscu znajduje się Gimnazjum.
1939 W kampanii wrześniowej przeciw Polsce biorą udział także mieszkańcy miasta. Jeden z nich poległ 3 września.
1939-1945 Podczas wojny, szczególnie u jej schyłku często przebywali w mieście obcy. Byli wśród nich bałtyccy i wołyńscy przesiedleńcy, ofiary bombardowań Berlina oraz ewakuowani z rejonu Kłajpedy.
1945 19 stycznia. Ostródzki landrat (starosta) otrzymał rozkaz Gauleitera Kocha przeprowadzenia w ciągu pięciu dni powszechnej ewakuacji ludności cywilnej. Pod naciskiem zarządu miasta z Dąbrówna wyruszyły dwa pociągi, które najpierw skierowano w stronę Ostródy, następnie Bawarii i Lipska. 20 stycznia jednostki Armii Czerwonej bez walk zajęły miasto. Rosjanie podpalają miasto. Zniszczenia sięgną 60% zabudowy.
Rosjanie demontują i wywożą urządzenia stacyjne i szyny.
Liczba mieszkańców miasta spadła do 426.
1946 31 lipca. Decyzją wojewody olsztyńskiego Zygmunta Robla Dąbrówno włączono w skład gminy wiejskiej o tej samej nazwie. Dąbrówno było miastem przez 620 lat.
Opracował tekst i udostępnił zdjęcia Waldemar Mierzwa
